12 BİR CİHAN KAFES

 BİR CİHAN KAFES

Samire, Yaşar ve Lorin....
Birbirine sirayet ettirdikleri mutsuzluklarıyla üç kadın..
Birbirine çok yakın ama aslında çok yabancı üç kadın...

Kitabın başında üç ayrı dünyadan bahsediliyor izlenimi oluşturuyor ,kitabın sonuna doğru bütünleşiyor hikayeler.. Hayatı sevgisizlik, güvensizlik ve acı dolu kadınlar...

Kendinizden bir şeyler buluyorsunuz romanda. Çabucak bitiveriyor (iki günde bitti). Merak uyandırıyor insanda. Hoşuma gitmeyen tek yönü betimlemelerin çok fazla olmasıydı. Aslında süslü sözleri, betimlemeleri severim romanda. Hayretler içinde kalırım , nasıl da güzel bahsetmiş yazar diye..Ama İclal AYDIN her cümlede yapmış neredeyse..Buna rağmen beğendim kitabı çok güzeldi.Yazarın kalemine sağlık...

                                                               


                                                                  ARKA KAPAK YAZISI

Zorba, itaatkârın üzüntüsüyle beslenir...

"Sevgin direğimiz, üzerimize saldığın korku çatımız olmuş meğer. Mutsuzluğumuzdan örülü bir devlet yaratmışsın hepimize.

Sen en çok beni severdin ya.

En çok beni köle yapmışsın kendine." Samire, Yaşar, Lorin.

Birbirlerinin gölgesinde saklanan, birbirlerinin masalını yazan üç küskün kadın.

Yaraları doğuştan, lanetleri miras...

Yalnızlığın kuyusunun başından ayrılmadan, kederlerinin yankısını dinlediler.

Her masalın sonu gece değildi elbet.

Üç, ikiden ve dahi birden iyiydi.

Ve her yanlışın doğrusu kendi içinde gizliydi.

Kanadı kırık üç kadın, ödedikleri ağır bedellerin karşılığını, içinde çırpınıp durdukları, kapısı açık olsa da çıkıp gidemedikleri gölge kafeslerinde bekledi. İhtiyaç duydukları inanç, temize çekecekleri geçmişte saklıydı.